Triacastela-Portomarin 31 juli

Voordat we vertrekken vertelt de eigenaar van de Albergue nog dat Koningin Wilhelmina ooit door het straatje van zijn Albergue gelopen heeft. Leuk detail. We vertrekken vroeg en hebben onze windvangers aan, want het is nog behoorlijk fris. Natuurlijk beginnen we met een korte klim. We komen erg veel wandelaars tegen. Het buen Camino is dan ook niet van de lucht. De tocht is erg groen, de hellingen zijn bebost. In Samos staan we even stil, een Spanjaard vraagt waar we vandaan komen. Hij vertelt dat zijn ouders 15 jaar in Amsterdam hebben gewoond, zijn broer is daar geboren. We krijgen een stempel van hem. Ondanks de vele klimmetjes verloopt de tocht vlot. Er gebeurt niet veel onderweg en in het begin van de middag komen we in Portomarin aan en vinden ook nog eens snel ons pension. Portomarin kom je binnen bij het stuwmeer. Dit is de plek waar vroeger het dorp lag. Het dorp is herbouwd op de hoger gelegen helling. Zo ook de 12e eeuwse San Nicolaskerk. Daar gaan we dus kijken. Deze kerk is steen voor steen opnieuw opgebouwd. Op de stenen kunnen we nog de volgnummers zien staan. Tot onze verrassing kunnen we ook het kerkje in. En natuurlijk een mooi stempel ophalen. We bezoeken ook nog het herbouwde San Pedro kerkje. Al lopend door het dorpje realiseren we ons dat we heel dicht bij Santiago zijn. En enorm veel indrukken hebben opgedaan. De tijd stond even stil voor ons. Cees Nooteboom heeft geprobeerd dit te beschrijven in het boek: "Omweg naar Santiago.". Zoals: de tijd stagneert, je bent aan iets anders onderhorig geworden, aan het reizen, je hoort even nergens bij, je bent aan het verzamelen van het andere, n.l. dat wat je ziet, ruikt, meemaakt, leest en beleeft. Hij noemt dat: " Ik raak uitgebreid." Dit is wel iets waar wij van te voren op hoopten en nu daadwerkelijk meemaken.